ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ -

Αγαπημένοι Έλληνες, συμπατριώτες της μακρινής Αμερικής. Δεχτείτε τούτο μου το ποίημα, σαν ένδειξη αγάπης, από μια ποιήτρια που κάποτε ζούσε στον Καναδά και επέστρεψε στην πατρίδα. Από μια ποιήτρια με πραγματική έγνοια κι αγάπη για την Ελλάδα όπου γης και για όλους εσάς, που είστε στην άλλη όχθη. Επειδή με την ψυχή στο στόμα θα παρακολουθήτε τα όσα συμβαίνουν τελευταία στην Ελλάδα κι ίσως σκέφτεστε πως «εδώ» δεν υπάρχουν … πια Έλληνες!.... Ας κρατήσουμε την ενότητα που οφείλουμε να έχουμε ως Έλληνες, γιατί ο τόπος μας, περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Τη Γλώσσα, την Ιστορία και την Ορθοδοξία, ας κρατήσουμε άσβεστη φλόγα στην καρδιά μας και ας φροντίσουμε να έχουμε μεταξύ μας αγάπη! Στα δύσκολα ας είμαστε ενωμένοι κι όχι…διασπασμένοι. Έχουμε ιερή υποχρέωση για την Ελλάδα μας! Διότι οι Έλληνες, οι γνήσιοι Έλληνες, όπου γης μεγαλουργούν!



Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ*(1988-2008)

Νότα Κυμοθόη (απόσπασμα)



Αφιέρωμα εξαιρετικά στους ΈΛΛΗΝΕΣ όπου γης



« Τόπους δεν έχω να κρυφτώ, μνημεία για να λάμψω

Ποτάμια μέσα να ριχτώ, δάφνες να λημεριάσω.

Έχω φορτίο μνήματα, πέτρες ολούθε σκόρπιες

που σκέπασαν τη λεβεντιά στη λήθη ξεχασμένη.

Μεγάλʼ υψώνεται βοή στα χείλη του λαού μου

όταν καινούριοι βάρβαροι του κλέβουνε τον ήλιο

πονεμένος σέρνεται, τρώγοντας το κορμί μου.



Βουνά μονάχα μου ΄μειναν, γυμνά κι ανταριασμένα

που σεργιανούν αγέρηδες και λιώνουν τη θωριά μου.

Μιλάνε με παράπονο κι άλλοτε φοβερίζουν

το αίμα να θυμίζουνε των ιερών αγώνων.

Βουβάθηκαν οι λύρες μου, πεθαίνουν τα τραγούδια

η αίγλη του Βυζάντιου χορτάριασε στα λιθάρια

και το Αρχαίο Πνεύμα μου σωπαίνει ρημαγμένο.



Ασώτεψε τώρα η ψυχή στην ύλη πουλημένη

με καταφρόνεση περνά κι η σκόνη που τη θάβει.

Γενιές τις μνήμες άφησαν, γκρεμίσανε τη δόξα

χτίζοντας τη φθορά παντού, απλώνουνε τη φρίκη

στις ρίζες μου που έκοψαν ντόπια σκυλιά και λύκοι

μαζί με ξένους δάχτυλους με σέρνουνε στις στράτες

κουφάρι απʼ ανάγκη με πληγές που όλο μεγαλώνουν.



Αυλάκωσαν τα στήθια μου οι άδειες υποσχέσεις

και γίνηκαν τα όνειρα συντρίμμια και λαχτάρες.

Πληθαίνουν τώρα οι οιμωγές, οι πόνοι και η θλίψη.

Κόκαλα τρίζουν μέσα μου ηρώων και μαρτύρων

που βγαίνουν απʼ τα μνήματα και περπατούν στους δρόμους

γυρεύοντας την Ανθρωπιά σε τούτο εδώ τον τόπο

που θάφτηκε στη λησμονιά του έλους διχασμένη.



Ανέμισε η ξεγνοιασιά και η παλιά μου νιότη.

Ανήμπορα τα γερατειά φωλιάζουν στα στασίδια.

Σκοτείνιασαν τα μάτια μου και η κρυφή χαρά μου

συγνέφιασε, ραγίστηκε, σκόρπισʼ απελπισμένη.

Στείρο το πνεύμα μου, βουβό, στο πλήθος των εγγράφων

ο τάφος μου είναι ανοιχτός κι όλο με περιμένει

με τʼ άψυχο το νεύμα του, εκεί να με σφραγίσει.



Ξερίζωσαν τη «Γλώσσα» μου, την έκαναν κουρέλια.

Ξέφτισαν τη «Θρησκεία» μου τη πούλησαν για χρήμα.

Κι ότι μας άφησαν κληρονομιά, το παίζουνε σε τζόγο…

Λίγες μνήμες κράτησαν στη νέα «ιστορία».

Αυτά όμως δεν κρατούν τους Έλληνες ενωμένους.

Είναι στη ράχη τους σταυρός και ιερό τους χρέος

ατόφια να τα δίνουνε αιώνια στα παιδιά τους.



Οι όσοι χριστήκανε να υπηρετούν εμένα την Ελλάδα

κι εσένα, που είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα ατόφιοι,

από τους θώκους τους τρανούς του άριστου πολίτη

και πήραν αξιώματα, τίτλους και μεγαλεία…

δεν μπόρεσαν κοινωνικά να φτιάξουν άλλο κόσμο

παρά τα πλούτη αύξησαν ολάκερου του σογιού τους…

δίνοντας για αντάλλαγμα κομμάτια από εμένα!

Φωνάζουν μέσα μου οι νεκροί και δεν βαστώ το πόνο!..



Τους ξέγραψαν οι γνωστικοί στα νέα μας βιβλία

που γράφτηκαν για τα παιδιά, να μάθουνε στο ψέμα

να μη μπορούνε να σταθούν σε μνήμες και αλήθειες.

Άλλα να λένε οι γονείς κι άλλα οι δάσκαλοί τους!

Μʼ ένα κουβάρι γράμματα τυλίγουν τα παιδιά μας…

Κόκαλα τρίζουν μέσα μου Ελλήνων προδομένων

απʼ όσους τουφεκίζουνε τώρα την ιστορία.



Κάψαν τη «Γαλανόλευκη» στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Σʼ αυτόν, οπού σε μάχες ρίχτηκε για την Ελευθεριά σου

για να ονειρεύεσαι τώρα εσύ και όλα τα παιδιά σου!

« Ο Ύμνος της Ελευθερίας» πουλήθηκε σε παζάρια

Εκεί, οπού Εθνόσημα παίζονται σε ζάρια

αυτών οπού κρατούν τους δείκτες των τιμών

των άτιμων και άνομων καιρών!



Ταφόπετρες με γέμισαν προδότες και ρουφιάνοι

να μη μπορώ στα βράχια μου να κόβω ένα βοτάνι

μήτε τη θάλασσα την αρμυρή σαν πρώτα νʼ αγναντεύω

γιατί το Φως σφραγίζεται, το πνεύμα ξεψυχάει.

Πώς να ορθώσω τη ψυχή, το δόλιο ανάστημά μου

με τέτοια οργή νεκρών στα σπλάγχνα που βογκάει;

Ποιος είνʼ αυτός ο γνωστικός που θέλει να λυγίσω;



Παιδιά μου, Έλληνες όπου γης, γενιές γονιών σπουδαίων

κρατήστε ατόφια στη καρδιά όλη την Ιστορία,

τη Γλώσσα την ελληνική και την Ορθοδοξία.

Γιατί αυτά είναι οπού βαστούν το όνομα Ελλάδα.

Αμέτρητα ονόματα με τίμησαν με πάθος

Κι έρχονται κάποιοι να μου πουν πως όλα ήταν λάθος!

Συντρίβοντας με το πείσμα τους τις μνήμες των προγόνων…»

…......συνεχίζεται…….

Νότα Κυμοθόη, Αθήνα, Φεβρουάριος 2008,

( για τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ)