Μοναξιἀ...

Μόνο ο   ἀντίλαλος ἀπό τόν πόνο τής καρδίας μου
   ἀκουγεται μέσα στό σώμα μου.
    Ή ψυχή σου ἀφησε
     τήν χαρά μου ραγισμένη.

Ὃπου καί νά πάω
  μ᾽ ὄποιαν κι ἄν βρεθώ
   ἠ μορφή σου εἴναι πάντα μπροστά μου
    καί ἠ φωνή σου ἀκουλουθεί τήν δική μου
     Βρίσκω τόν ἐαυτό μου νά προσπαθεί
      νά βρεί κάποιαν νά σού μοιάζει.
      σάν ἔνα ἀπίθανο κατόρθωμα.

Ἠ μοναξιά μ᾽ ἔχει τυλίξει
  χωρίς νά τό καταλάβω
  μ᾽ ἔχει φυλακίσει στήν κρύα της ἀγκαλιά
   μέχρι νά ἐξαφανιστώ
    χωρίς κανένας νά τό καταλάβει.

Ἀλλα τώρα μπορώ νά ζήσω ἔτσι,
  ἠ μοναξιά βάζει τά κρύο χέρι της στό δικό μου

     καί προχωρούμε μαζί.

Προχωροὐμε γύρω ἀπ᾽ ὅλο τόν κόσμο,
  καί κανείς δέν ξέρει τό μυστικό μας,
    ἐκτός ἀπό ἐσένα...



(c) copyright 2007 Αντώνης Βαλαμὀντες